هدف تحقیق حاضر تبیین جایگاه ورزش در تامین امنیت پایدار محیطزیست بود؛ پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ نحوه گرداوری دادهها توصیفی از نوع کیفی (تحلیل محتوا) بود که بصورت میدانی اجرا گردید. جامعه آماری شامل متخصصین حوزه علوم سیاسی و علوم ورزشی بود که با استفاده از نمونهگیری گلوله برفی و بر اساس اشباع نظری با 13 نفر مصاحبه گردید؛ در این پژوهش برای اعتباربخشی به یافته‌ها از دو راهبرد استفاده شده‌است. نخست، بازبینی توسط همکار پژوهشی و در مرحله دوم از راهبرد بازبینی همتایان استفاده گردید؛ یافتههای پژوهش حاضر نشان داد ورزش در سه مقوله ادبیاتسازی، تکنولوژی و ترویج در تقویت امنیت پایداری محیط زیست نقش دارد؛ مضافا 15 مفهوم استفاده از سیستمهای بازیافتی مناسب، توسعه حمل ونقل عمومی عاری از آلایندههای فسیلی، استفاده از فناوریها و تجهیزات ورزشی همسو با حفظ محیط زیست، کاهش مصرف انرژیهای تجدید پذیر، ادبیاتسازی با برگزاری کنفرانسهای علمی، نشستها و هم اندیشیها، استفاده از انرژی پاک در تامین سرمایش،گرمایش و روشنایی اماکن، استفاده از برنامههای کاربردی تقویت پایداری، معرفی نخبگان ورزشی به عنوان سفیران زیستمحیط، ترویج و توسعه ورزشهای سازگار با محیط زیست، پرهیز از شعارزدگی، آموزش حفظ زیستمحیط، ارایه جشنوارههای ملی، جهتدهی به افکار عمومی از طریق رویدادهای ورزشی، استفاده از نمادهای خاص محیط زیستی و در نهایت استفاده از فلسفه ورزش و آمیختگی روح ورزش با محیط زیست به ترتیب مهمترین کارکردهای ورزش در توسعه امنیت پایدار محیط زیست بود. تصمیمات دفعی و مقطعی اگرچه تا حدودی موجب کمرنگ شدن واژه بحران محیط زیست شده اما لزوم توجه مضاعف به پدیده ورزش به عنوان ابزاری پرمخاطب و کم هزینه میتواند گرهگشای بسیاری از مسائل امروز محیط زیست ایران باشد.
